Çapa Tıp'ta yatan 9 yaşındaki lösemi hastası çocuk için kan ve trombosit verdim. Ancak onu maalesef kaybettiğimizi öğrendim. Çok üzgünüm...
TC Hasan Cura
ve 7
kişi daha bu iyiliğe sarıldı.
Okuldan cıkmış, Mecidiyeköy'de otobüs bekliyordum. Otogar'a çok yakın oturuyorum. Durakta çok yaşlı bir amca ve teyze de bekliyordu. Ellerinde poşetler ve arkalarında da büyük bir çuval vardı. Hangi otobüsü bekliyorsunuz amca, dedim. Otogar'a gideceğiz kızım, dedi. Amca daha dinç duruyor ama yaşlı teyzenin hali içler acısı. Poşetler ağır, arkadaki çuval büyük. Otobüse nasıl binecekler? Otobüs bu yükleri alacak mı? Teyze nasıl binecek, nasıl gidecek? Kafamda bir sürü soru. Düşündüm, düşündüm. Çantama baktım, paramı saydım. Param var. Ben de Otogar'dan metro ile 2 durak sonra evdeyim. Tamam, dedim, içimden. Hemen bir taksi çevirdim. Haydi teyzem, dedim. İkisi de şaşırdı. Ben de Otogar' gidiyorum zaten, dedim. Şaşkın bir halde bindiler, yüklerini bagaja koyduk. Yol boyunca sohbet ettik. Hikayeleri uzun, dertli... Otogar'a vardık, firmanın yazıhanesine yanaştık. Hepimiz indik. Yine aynı şaşkınlık, mahcubiyet ve minnetle teşekkür ettiler yüzlerce kez. Abartısız. Gözleri pırıl pırıl 2 güzel Anadolu'm insanı. İkisinin de bir sarılışı vardı ki. Evlat kucaklar gibi. Ellerinden öpüp, İyi yolculuklar, dileyip ayrıldım. Ağzım kulaklarımda, yüreğimde bir ferahlık. İçim huzurlu. Aklımda gözleri parıldayan ve bana sarılan amca ve teyze, yüzümde gizleyemediğim bir gülümseme. Eve vardım, anneme anlattım. Çok mutlu oldu annem. Bir de o sarıldı. Evlat yetiştirmişim, insan yetiştirmişim, dedi. Çok mutlu oldum ben de. O gece sanırım hayatımın en ferah uykusunu uyudum. ✍
Umit Mendekli
ve 26
kişi daha bu iyiliğe sarıldı.
