Final haftası için kardeşimle üniversitemize yakın bir esnaf kafesinde ders çalışmak için sabah 10 'da buluşmuştuk.Bu saatlerde orada öğrencilerden çok,yakındaki otobüs hareket merkezinin yolcuları ve üniversite hastanesine gelen insanlar olur.Kafenin 2 girişi var ben daha işlek olan metro girişine cepheyim.Kardeşime hararetli hararetli ders anlatırken cam kapıda yaşlı bir amcayı gördüm.Zannediyorum ki önce dışarda yemeği düşünerek poğaça servisi almış sonra soğuktan içeriye taşımaya karar vermiş...Amcanın elleri dolu, aksi cafe kapısı da aşırı kuvvetle sert çekiliyor.Ders anlatırken an içinde,anlık şahidim bunlara.Ve bir an içinde de amca ile göz göze geldik.Hemen fırlayıp kapıyı açtım.Bu ivediliğime amca şaştı.Ben de tepsideki poğaçaları el birliği ile düşürmememizden hissettiğim mutlulukla muazzam bir "günaydın amcam"dedim.Ondan sonra kapıyı kapatıp ders çalışmaya devam ettik.Amca kahvaltısını edip kapıya yönelecekken bizim masamıza geldi."Teşekkür ederim kızım,size de hayırlı günler" deyip güzel bir gülüşle kafeden ayrıldı.Tabii bize harika bir mutluluk bırakarak...
Güzel bir gün için güzel bir başlangıçtı,rolümü yazana sonsuz minnet duymuştum.
Dilara Gülşah Azaplar
ve 10
kişi daha bu iyiliğe sarıldı.
